Scouting alleen voor kinderen? Welnee!

Eind januari ondernamen vier leden van de Chamaecyparis Stam (18+) een uitje naar de besneeuwde Duitse bergen. Lag er net zo veel sneeuw als vorig jaar? Hoe koud was het ’s nachts? Lees hoe het deze scouts is vergaan in een klein verslag van één van hen:

De Winterhike van 2019 was een uitdagende onderneming. Met zijn vieren gingen we op pad, bepakt met onder andere twee tentjes, gasbranders, eten voor het hele weekend, een waterfilter en extra warme slaapzakken. De route was uitgestippeld en zou ons de komende drie dagen door de omgeving van het Duitse plaatsje Willingen leiden. 

Op dag één, de vrijdag, liepen we maar liefst 15 kilometer! Veel sneeuw lag er niet. De omgeving was wittig, maar het was helaas maar een dun laagje. Ook zijn we niet veel hoogteverschil tegengekomen. Toen de dag ten einde liep en de zon onder begon te gaan, ging ons pad opeens wel de hoogte in! Waar konden we nu onze tentjes opzetten? We stonden op een steile berg en de enige platte grond was het pad zelf… We besloten maar wat verder te lopen en… Een omgevallen boom! Een goed teken: geen auto’s die hier langs kunnen, dus bezoekers zullen we niet krijgen. Na een gevecht door de takken heen, zetten we aan de andere kant van deze wegversperring onze tentjes op. Tijd om water te koken en ons avondeten klaar te maken. Na het eten, rond zeven uur, gingen we direct naar bed. Het was -7 graden, veel te koud om niet in je slaapzak te liggen! 

Op dag twee liepen we weer ongeveer evenveel kilometers, deze keer wel met prachtig uitzicht op de top van een berg. Rond de middag kwamen we door een dorpje en vulden we ons water aan. Daarna begon een klim naar de skipiste. Het pad liep zelfs dwars over de piste heen, dus wij moesten oversteken. Veilig en wel zetten we niet al te lang daarna weer onze tentjes op. Deze nacht stonden we hoger dan in de eerste nacht. Hier lag een aardige laag sneeuw. Het werd ’s nachts wel -13 graden! Daar waren we niet allemaal even goed op voorbereid qua thermokleding en extra laagjes, maar het was wel goed te doen. We kregen nog bezoek van een vrolijke vos die aan de haal ging met een paar wandelstokken. Hij vrat de polstouwen kapot en verstopte een stok een eind verderop.

De zondag was alweer onze laatste dag. We hebben niet ver meer gelopen, omdat één van ons een blessure kreeg. Niet elke voet vindt het namelijk even prettig om zich in een bevroren wandelschoen te moeten wurmen. Wel hebben we heerlijk ontbeten op bankjes in de stralende zon. We liepen naar het dichtsbijzijnde dorpje en lieten de lijnbus ons naar de auto rijden.

Al met al was dit een bijzondere ervaring voor ons allemaal. Soms (vooral tijdens de tweede nacht) vroegen we onszelf af waarom we toch ooit op het idee waren gekomen om in deze omstandigheden van kou, sneeuw, hoogte, etc. buiten te gaan kamperen… Maar volgend jaar zijn we dat vast alweer genoeg vergeten om weer op pad te gaan…